Ona naprawdę to zrobiła! Czy znalazła tego jedynego? Fot. iStock Postanowienia noworoczne są różne: chcemy schudnąć, rzucić palenie, nauczyć się nowego języka, lepiej gospodarować pieniędzmi i czasem wolnym, podróżować albo ogólnie - zmienić swoje życie na lepsze. Kinga postanowiła znaleźć męża i to najlepiej jak najszybciej. Właściwie to na wczoraj. Żeby nie tracić cennego czasu i zwiększyć swoje szanse, zdecydowała się działać systematycznie i nie zakładając z góry najgorszego. W tym celu założyła konto w aplikacji randkowej, co jeszcze do niedawna wydawało jej się szczytem desperacji. Z konkretnym nastawieniem: nie „jakoś to będzie”, ale trzeba kuć żelazo, póki gorące. Bez specjalnego wybrzydzania i szukania powodów, dlaczego to nie może się udać. Efekt? Tygodniowy maraton randek z mężczyznami napotkanymi w świecie wirtualnym. Dzień po dniu, facet po facecie. Czy wśród nich znalazł się chociaż jeden, który mógłby zostać kandydatem na męża? Sprawdź, czym może się to kończyć. Specjalnie dla nas Kinga opisuje swoje niecodzienne doświadczenie i dzieli się wrażeniami. Wbrew pozorom, jej plan nie był z góry spisany na porażkę. Zobacz również: Czy on nadaje się na męża? Naukowcy wiedzą, czy weźmiesz z nim ślub! fot. Thinkstock Mam na imię Kinga i mam 26 lat. Pochodzę z malowniczej miejscowości na południu Polski, ale od początku studiów mieszkam w znacznie większym, wciąż jeszcze obcym dla mnie mieście. Jestem uśmiechniętą dziewczyną z ambicjami, która chciałaby uczynić świat lepszym… A mówiąc serio: miałam dwóch chłopaków - jednego w liceum i drugiego do niedawna. Czuję, że czas ucieka, a przypominają mi o tym rodzice, którzy wciąż pytają, czy mam jakiegoś adoratora. I kiedy ślub. Nie chcę ich rozczarowywać, więc w 2017 roku postanowiłam znaleźć sobie męża. Najlepiej przystojnego, wykształconego, bogatego, czarującego, ambitnego, wyrozumiałego… A jak się nie uda, to przynajmniej faceta z krwi i kości, który zastąpi mojego wymyślonego chłopaka. Biorąc przykład z moich koleżanek, które w aplikacji randkowej szukają kolegów na jedną noc, ja odważyłam się poszukać wśród nich miłości swojego życia. Mój eksperyment trwał 7 dni, w czasie których spotkałam się z 7 kandydatami. Nie wybrzydzałam, tylko brałam jak leci. Selekcję ograniczyłam do minimum - musiał zgadzać się wiek 26-30 lat i akceptowalny dla mnie wygląd. fot. Thinkstock Randka 1: Szybko zostaliśmy do siebie dopasowani, co nawet mnie ucieszyło. Na zdjęciu prezentował się dobrze, spełniał kryteria wieku i miał nawet całkiem inteligentny opis. Przez chwilę uwierzyłam, że trafiło się ślepej kurze ziarno i już po eksperymencie. To musi być ten. Na randkę zabrał mnie do kina, co zawsze jest złym pomysłem. Spotkanie ograniczyło się do przywitania przed kasami, potem 2 godziny obok siebie w ciemności, a po wszystkim żadne z nas nie wiedziało co dalej. Ja nie zaproponowałam nic więcej, on pewnie się krępował i to by było na tyle. Co nie oznacza, że go przekreśliłam, bo to miły i przystojny człowiek. Randka 2: Wyciągając wnioski z pierwszej porażki (no dobrze, może nie było aż tak źle, ale nie mieliśmy szansy lepiej się poznać), tym razem z góry uprzedziłam, że kino odpada, bo widziałam już wszystkie filmy. Nawet te przed premierą. Do spotkania z 30-letnim ratownikiem medycznym doszło w kawiarni mieszczącej się w galerii sztuki. Choć to za dużo powiedziane, bo facet zupełnie rozminął się z moimi oczekiwaniami. Jeśli kobiety oszukują w zdjęciach profilowych, to naprawdę powinny zacząć uczyć się od niego. Zupełnie nie ten człowiek. Miał przyjemny głos i rozmowa się kleiła, ale wizualne rozczarowanie wzięło górę i na moje zaangażowanie nie mógł liczyć. Zobacz również: FACECI WYZNAJĄ: Nie zamierzam jej prosić o rękę, bo... (Załamiesz się, gdy poznasz prawdziwe powody!) fot. Thinkstock Randka 3: Miałam już dosyć chodzenia po multipleksach i innych przybytkach kultury, więc jak amatorka zgodziłam się na spotkanie u niego w domu. Dopiero po fakcie dowiedziałam się od koleżanek, że to mogła być zasadzka i to cud, że jeszcze żyję. Przyznaję im rację. Trafiłam jednak nie na zwyrodnialca, ale bardzo spokojnego rówieśnika. Koleś ewidentnie wyczuł moje potrzeby, bo już po godzinie picia wina oglądaliśmy jego rodzinne albumy ze zdjęciami. Bardzo się wzruszał i dawał do zrozumienia, że chciałby założyć własną. Może jestem zbyt podejrzliwa, ale odebrałam to jako cyniczną grę mającą na celu zaciągnięcie mnie do łóżka. Sukces osiągnął w połowie, bo siedziałam na jego tapczanie. Randka 4: Tym razem to ja wyszłam z inicjatywą. Zrozumiałam, że do tej pory niewiele z tego wyszło, więc trzeba spróbować zagrać na własnych warunkach. Zaproponowałam spacer nad rzeką (co zdaniem koleżanek było równie ryzykowne, co wizyta w obcym mieszkaniu), a mój kandydat zaakceptował propozycję. To był strzał w dziesiątkę. Mróz, skrzypiący pod stopami śnieg, natura i my. Rozmawialiśmy ze sobą tak długo i zacięcie, że prawie odmroziliśmy sobie kończyny. Później gorąca czekolada w pierwszej mijanej kafejce, uderzenie gorąca i nawet odniosłam wrażenie, że to miłość mnie ogrzewa. Byliśmy też u mnie i może złamałam zasady własnego eksperymentu, ale po dwóch dniach też się spotkaliśmy. fot. iStock Randka 5: Biłam się z myślami, czy naprawdę powinnam to robić. Męża może jeszcze nie spotkałam, ale pan numer 4 dobrze rokował i postanowiłam dać mu szansę. Jako urodzona monogamistka miałam spory problem z tym, że czekają mnie jeszcze 3 randki za jego plecami. Czego się jednak nie robi dla dobra nauki… Może to kwestia mojego nastawienia, ale to było najkrótsze spotkanie w czasie tego tygodnia. Nie wiem czy trwało nawet godzinę. I to nie dlatego, że tego chciałam. To on dał mi do zrozumienia, że na żywo wyglądam zupełnie inaczej, niż w aplikacji. Jego strata. Randka 6: Po poznaniu kandydata numer 4 i totalnej porażce z facetem nr 5 mój zapał ewidentnie przygasł. Tak naprawdę robiłam wszystko, żeby mój wirtualny kolega się wycofał i zachować czyste sumienie. Ostatecznie przypomniał o sobie i wieczorem człapałam na spotkanie z nim. Miejsce akcji: pub z wyższej półki, bo w jednej z wiadomości skłamałam, że uwielbiam piwo. Efekt: nie taki, jakiego się spodziewałam. Wyjątkowy przystojniak, który zupełnie mnie nie zanudzał. Tego się obawiałam - konkurencji dla pana numer 4 i dylematów, którego z nich skreślić. Nie zaciągał mnie do siebie, nie wpraszał się do mnie. Po prostu upajaliśmy się swoją obecnością. W razie czego wymieniliśmy się numerami. Zobacz również: Oto błędy, które popełnia prawie każda panna młoda fot. iStock Randka 7: Gdyby nie świadomość, że to już koniec zabawy, tego dnia pewnie nawet nie zwlekłabym się z łóżka. I to byłaby najlepsza decyzja w moim życiu. Finalna randka przejdzie do historii jako najbardziej traumatyczna w historii, bo… mnie wystawił. Pierwszy raz (bo też nie często umawiałam się na randki). Wnioski: Oficjalnie to miała być tylko zabawa, ale naprawdę chciałam kogoś spotkać. Chociaż w oczach niektórych mogę wyjść na desperatkę, nie żałuję podjęcia tej próby. Ostatecznie kandydat nr 6 się wycofał (musiał trafić w aplikacji na jeszcze lepsze dopasowanie), co w pewnym sensie mnie ucieszyło, bo nie musiałam już wybierać. Chłopak znad rzeki nadal wykazuje zainteresowanie. Nie wiem czy zostanie moim mężem, ale jeszcze kilka tygodni jego zabiegów i może nazwę go swoim chłopakiem. Ten tydzień nauczył mnie, że nie warto załamywać rąk i płakać nad własnym losem. Może banalnie to zabrzmi, ale jeśli nie spróbujesz, to nic z tego nie będziesz miała. Aplikację odinstalowałam, a on do dziś życzy mi słodkich słów. I daje nadzieję, że nie umrę jako stara panna. Kinga Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia

Książka Za głosem miłości autorstwa Krasińska Aneta, dostępna w Sklepie EMPIK.COM w cenie 34,50 zł. Przeczytaj recenzję Za głosem miłości. Zamów dostawę do dowolnego salonu i zapłać przy odbiorze!

ilovechocolate 30 stycznia 2012, 07:01 jak w tytule... wydaje mi się, że właśnie dlatego nie mogę znaleźć miłości- ciągle szukam kogoś na siłę! w każdym napotkanym chłopaku widzę "przyszłego męża", jak mi się ktoś spodoba (no właśnie, tylko spodoba, wpadnie w oko, ale już wtedy muszę zaczynać działać), to zachowuję się jak nienormalna, psychicznie chora osoba i ciągle się narzucam... wiem, że postępuję źle, ale nie potrafię inaczej, to jest chyba nie wiem, co robić, jak tak dalej pójdzie, to wiecznie będę sama, a należy dodać, że mam już prawie 20 lat i żadnego prawdziwego związku w swoim życiu. agataq 30 stycznia 2012, 07:28 Po pierwsze przestań myśleć o sobie jak o kalece społecznej - do 20 roku życia tylko nieliczni mogą powiedzieć że byli już w "prawdziwym związku" a nie w przelotnej znajomości... albo czymś, co z punktu widzenia czasu nie zostanie określone jako drugie - dobrze, że wiesz, że robisz źle... Ale po prostu musisz wyluzować. Nic tak nie szkodzi relacjom jak sztuczność i pchanie się na siłę z buciorami w życie drugiej banalnie -problem leży w tym, ze to Ty chcesz walczyć o faceta i nie wierzysz, że oni mogą i będą walczyć o Ciebie... Zbiór dość banalnych ale prawdziwych rad znajdziesz chociażby w lekkiej książce "Dlaczego mężczyźni kochają zołzy" i druga część poślubiają zołzy... Przeczytaj, troszkę się przy lekturze pośmiejesz... ale wprowadź to w życie... I przestań myśleć o sobie jak o psycholu...sama takim myśleniem dodatkowo negatywnie się nakręcasz Swallow. 30 stycznia 2012, 07:45 Kochana agataq dobrze Ci napisała...ja jestem w Twoim wieku i byłam w kilku "związkach" i uwierz...wolałabym chyba jeszcze trochę poczekać na tego prawdziwego chłopaka, który by mnie tak bardzo nie zranił...i nie zostawił takiego co do prawdy spotykam się z kimś ale co z tego będzie...nie wiem...A miłość przyjdzie sama w najmniej oczekiwanym czasie, zobaczysz :) Swallow. 30 stycznia 2012, 07:53 Aha i chciałam dodać jeszcze, nie licz że ta miłość będzie, w stylu brazylijskiego filmu - spotkasz się i zakochasz na amen :). Czasami bywa tak, że potrzebna jest dłuuuuuuga droga,żeby stwierdzić, że kogoś kochasz :) Dołączył: 2011-09-15 Miasto: Za Miedzą Liczba postów: 2381 30 stycznia 2012, 08:26 proponuję dać ignora na facetów, nie utrzymasz związku, jeśli wszystko będzie zależne od Ciebie, niech faceci trochę o Ciebie powalczą, takich narzucanek nikt nie lubi... fitskinnybitch 30 stycznia 2012, 08:41 Zwiększ poczucie własnej wartości. Po co Ci chłopak na siłę? Bądź wyjątkowa sama dla siebie! aguniek1988 30 stycznia 2012, 08:45 tez taka jestem. i ja wiem ze facet nie bedzie walczyl w taki sposob jaki powinien. moj mezczyzna w ogole nie chcial sie na randki umawiac ja musialam inicjowac spotkanie. a tak facet napisze raz na tydzien sms i ciesz sie kobieto bylam logowana na portalach randkowych, wykorzystywalam portale spolecznosciowe i szukalam kandydatow, az wpadnie w oko i zagadywalam. mojego partnera spotkalam przypadkowo na dyskotece Dołączył: 2008-02-11 Miasto: Paris Liczba postów: 169 30 stycznia 2012, 08:45 Życie bywa przewrotne :) ! Przez jakiś czas miałam podobnie jak Ty - może po prostu nie chciałam być sama? Szukałm, wypatrywałam..nie raz się narzucałam. Wariactwo :) Mąż pojawił się chwilę po tym, jak stwierdziłam, że nie chcę z nikim być, wali mnie to, teraz trzeba się bawić, a nie na siłę partnera na całe życie szukać :P Poszłam na dyskotekę i tadam! poznałam chłopaka, z którym bardzo dobrze mi się rozmawiało, dalam mu swój numer - specjalnie, bez ostatniej cyfry, bo nie chciałam się nakręcać,że co to będzie jak nie zadzwoni. ZADZWONIŁ! Zaczęlismy się spotykać, zaręczyliśmy się i rok temu się pobraliśmy. Jesteśmy razem 5 lat. Nie wiem co by było, gdybym sobie nie założyła, że to koniec z szukaniem miłości na siłę?Może tak jak inni, wziął by mnie za dziwaczkę i nawet o numer nie poprosił ?? W powiedzeniu 'nic na siłę', kryć się musi jednak jakaś prawda :) Jednak to Ty sama w sobie musisz zrobić lat i bez chłopaka? to jeszcze nie jest powód do rozpaczania. Powodzenia! :) paperblond 30 stycznia 2012, 08:55 Wiem, co czujesz. Też przez to przechodziłam. Widziałam już siebie jak starą pannę i każdą nową znajomość traktowałam bardzo poważnie. Nic mi nie wychodziło. Rok temu, jakoś w marcu, wzięłam się za siebie i postanowiłam, że muszę się zmienić. Zacząć myśleć o sobie, bo to ja jestem najważniejsza, a nie uniezależniać się od jakiś facetów. Że przecież mogę wyjść sama do kina czy na spacer... I właśnie, nie musiałam długo czekać. Parę tygodni później, gdy pierwszy raz poszłam sama do kina, poznałam Jego. Samo z siebie, w ogóle nie planowane i przypadkowe. Zaczęliśmy się spotykać, jak koledzy. Dobrze się bawiliśmy, niczego sobie nie obiecywałam. I co? Dzisiaj myślimy o ślubie. Dołączył: 2010-11-03 Miasto: Mój Swiat Liczba postów: 4551 30 stycznia 2012, 09:29 ja mam tak samo... ja szybko się zakochuję i potem na tym tracę. nie myśl że jesteś chora psychicznie... hmm.. czas się tego oduczyć, ale pytanie jak ?

W tym wpisie podpowiemy Ci, jak szybko poznać potencjalnego kandydata na chłopaka. Jak szybko znaleźć chłopaka? 4 sposoby! #1. Zainstaluj aplikac ję r andkową. W dzisiejszych czasach większość znajomości ma swój początek w Internecie. Do wyboru masz kilka aplikacji, za pośrednictwem których możesz poznać chłopaka.

A co do chłopaka to ja nie wiem gdzie go wcięło . Jak znajdziesz go to SHIFT+CTRL+c boolProp TestingCheatsEnabled true , ( chodzi o to że może z tobą zamieszkać na jakiś czas ; ) ) Trzymając SHIFT klikasz na swojego wybranka i wciskasz MAKE SELECTABLE czy jakoś tak . Powodzenia + dziękuje tym którym chciało się to czytać ; D.

fot. Adobe Stock Tylko raz wydusił z siebie, że mnie kocha. Przy oświadczynach. I zabrzmiało to jakby recytował wykutą na blachę lekcję. Ja go bardzo kochałam, był porządnym chłopakiem z górniczej rodziny. Troszczył się o rodziców i był mi wierny. Ale czasami miałam wrażenie, że dla niego miłość to jakieś słowo wymyślone przez nawiedzonych poetów. Był szorstki w obyciu, nie znosił, kiedy okazywałam słabość. Raz moja siostrzenica, którą się opiekowaliśmy przez weekend, spadła z roweru i bardzo płakała. – Przestań beczeć, to tylko potęguje ból – powiedział do niej, stawiając rower. – Nie umrzesz od tego. Przeżyłam to bardziej niż Ania. Dotarło do mnie, że wyszłam za faceta, który może i był porządny, ale też kompletnie pozbawiony wrażliwości. Mieliśmy za dużo problemów, żebym się nad sobą użalała. Nie mogłam znaleźć pracy, a Eryk harował po dwanaście godzin. Nie oczekiwałam, że będzie mnie pocieszał, bo po raz kolejny nie przeszłam rozmowy albo współczuł mi, gdy wylałam sobie wrzątek na nogę. Mój ból i strach go irytowały, dlatego ukrywałam emocje. Ciebie w ogóle nie obchodzi, że mój ojciec umiera! – On jest jak robot – zwierzyłam się siostrze. – Gdybym miała wypadek i wykrwawiała się u jego stóp, on nawet by się nie zdenerwował. – Ale na pewno udzieliłby ci fachowo pierwszej pomocy – zażartowała. – Chyba wolałabym, żeby reanimował mnie ratownik, a mój własny mąż w tym czasie rwał włosy z głowy i był przerażony, że mogę umrzeć! Rozmawiałyśmy wtedy z Moniką o śmierci i o tym, jak byśmy sobie poradziły, gdyby którejś z nas albo naszemu tacie coś się stało. Obie byłyśmy bardzo emocjonalne i zgodnie stwierdziłyśmy, że coś takiego to byłby koszmar, dramat i nie wiadomo, czy dałybyśmy sobie z tym radę. Dosłownie kilka tygodni później u naszego taty zdiagnozowano nowotwór. Późne stadium, rokowania bardzo złe. To był szok. Dostałam histerii, krzyczałam, że ojciec ani nikt z nas na to nie zasługuje. Eryk jak zwykle nie okazał żadnych emocji. – Ciebie to w ogóle nie obchodzi, że on umiera! – wrzeszczałam na męża. – Nic cię nie obchodzi! Ty nie masz żadnych uczuć! Nikogo nie kochasz! I nie rozumiesz co to znaczy kochać! Każdy psycholog by mi wtedy powiedział, że nie złościłam się na Eryka, tylko na sytuację. Czułam się bezradna i przerażona chorobą taty, więc wyładowałam gniew na mężu. Ale nawet to go nie ruszyło. – Dobrze, że nie pracujesz – stwierdził spokojnie. – Będziesz miała czas dla ojca. Powinnaś spędzać z nim jak najwięcej czasu, póki żyje. Nie wierzyłam, że mówił to tak beznamiętnie. Przecież tu chodziło o to, że mój tato umierał! Układanie planu działań i harmonogramu spotkań z nim nie było w stanie ani zatrzymać choroby ani ukoić mojego bólu! Ale mój mąż kompletnie tego nie rozumiał. Dla niego zawsze liczyły się obowiązki, dokładny plan na życie i to, żeby pokonywać przeszkody bez użalania się nad sobą. Lekarze dawali mojemu ojcu kilka tygodni. I bez rad Eryka wiedziałam, że powinnam spędzić ten czas z tatą, okazując mu jak najwięcej miłości. Ale on nie chciał leżeć w domu. Był jeszcze silny i mógł wychodzić. Prosił więc, żebyśmy zawiozły go do ogrodu botanicznego, do zoo, na ryby. Spełniałyśmy te prośby, połykając łzy. – Kotku, płakać będziesz jak umrę, teraz chcę cię widzieć uśmiechniętą – prosił. – No już, opowiem ci kawał… Ale nie interesowały mnie żadne dowcipy. Patrzyłam na ojca niknącego w oczach i w żaden sposób nie mogłam powstrzymać łez. Oczywiście nie miałam wsparcia w mężu. Eryk, owszem, pytał mnie o samopoczucie ojca, o to, co można jeszcze dla niego zrobić, ale nie widziałam na jego twarzy smutku. Któregoś razu ojciec znalazł gdzieś plakat o pokazach motocyklowych i bardzo chciał tam pojechać. Motocykle od zawsze go fascynowały. Monika tego dnia była na wycieczce szkolnej z klasą, więc to ja miałam towarzyszyć tacie. Niestety rano obudziłam się z gorączką, nie byłam nawet w stanie zwlec się z łóżka. Przez ostatnich kilka tygodni życia chodził w niej non stop – Ja zawiozę ojca – oznajmił Eryk. – A praca? – zapytałam. – Szef miał was awansować w tym tygodniu. – Są sprawy ważne i ważniejsze. Ta jest ważniejsza – odpowiedział tylko. Dużo ryzykował, powiadamiając firmę w ostatniej chwili, że nie przyjdzie. Jak go znałam, nawet nie wymyślił żadnego kłamstwa. Mógł stracić ten awans, a może i posadę. Ojciec zadzwonił do mnie ze zlotu. Był zachwycony. Od dawna nie słyszałam go tak podekscytowanego. W tle ryczały motocykle, ktoś coś zapowiadał przez megafon, tata krzyczał, że wreszcie spełnił swoje marzenie i przejechał się na harleyu. – Wyślę ci zdjęcie, czekaj – i chwilę później telefon zawibrował, informując, że dostałam wiadomość. Ojciec pozował na ogromnym chopperze, zapierając się butami o ziemię i uśmiechając szeroko. Miał na sobie skórzaną kurtkę z logo producenta. Przypomniałam sobie, że przez całe nasze dzieciństwo i młodość fascynował się nie było go stać na motocykl, ale marzył o skórze. Kiedyś słyszałam, jak matka powiedziała, że nie ma mowy, by wydał na skórzaną kurtkę równowartość tego, co idzie na utrzymanie całej naszej rodziny. Któregoś razu, jak byłam mała, tata zaciągnął mnie nawet do sklepu motocyklowego i zaczął wypytywać brodatego sprzedawcę o ceny kurtek. Nie pamiętam, ile kosztowały, ale ojciec wyszedł stamtąd zgaszony i smutny. Zrozumiał, że przy dwójce dzieci nigdy nie będzie mógł sobie pozwolić na spełnienie marzenia. „Fajna skóra” – odpisałam, ciesząc się, że ktoś mu ją pożyczył. Dla ojca na pewno wiele to znaczyło. „Też mi się podoba. A jaka jest miła w dotyku!” – odpisał. Pomyślałam od razu, że pewnie chciałby ją mieć na sobie dłużej niż tych kilka sekund. Może razem z Moniką mogłybyśmy mu ją kupić? Wpisałam do wyszukiwarki „skóra” „harley” i „cena”. Znalazłam model podobny do tego, w którym pozował mój ojciec. Jego wymarzona skóra kosztowała ponad cztery tysiące. Do dzisiaj mi wstyd, ale pomyślałam wtedy, że nie ma sensu kupować tak drogiej kurtki, bo ojciec ponosi ją najwyżej parę tygodni. Tata odszedł dokładnie miesiąc później. Miałam tyle szczęścia, że mogłam się z nim pożegnać. Oczywiście ryczałam jak bóbr. On z kolei był konkretny, chciał mi dać kilka ostatnich rad na resztę życia. Jedna z nich mnie zszokowała. – Nie kładźcie mnie do trumny w tej skórze – powiedział cicho. – Była potwornie droga, powinniście ją sprzedać i spłacić pożyczkę. – O czym ty mówisz, tato? – zawołałam skonsternowana, a z jego miny wyczytałam, że zdradził mi tajemnicę, której nie powinien. I w ten sposób dowiedziałam się, że mój mąż, którego miałam za niewrażliwego i pozbawionego empatii, kupił swojemu umierającemu teściowi wymarzoną skórzaną kurtkę, zaciągając na nią kredyt gotówkowy. Eryk nie chciał, żebym się o tym dowiedziała, bo za bardzo martwiłabym się długiem, więc poprosił tatę, żeby nie mówił o tym mi ani Monice. Przed śmiercią ojciec wyznał mi, że te przez tych ostatnich kilka tygodni życia chodził w niej non stop, nawet po domu. Tak się nią cieszył. Zgodnie z życzeniem taty, nie pochowaliśmy go w jego ukochanej skórze, ale też jej nie sprzedaliśmy. Zachowałam kurtkę, mam nadzieję, że kiedyś będzie w niej chodził mój syn. Jeśli będę go mieć, opowiem mu o dziadku, dla którego zawsze najważniejsza była rodzina i o tacie, który może nie umie okazywać uczuć, ale za to ma złote serce i potrafi dostrzec, czego potrzebują inni. Po tej historii przestałam obwiniać męża o niewrażliwość. Już wiem, że jeśli nawet nie głaska mnie po głowie, kiedy mam jakiś problem, to zrobi wszystko, żeby go dla mnie rozwiązać. I może nie jest facetem, który przyniesie mi kwiatki, ale jeśli będzie trzeba, założy dla mnie ogród i będzie go codziennie uprawiał, by mnie uszczęśliwić. Tak właśnie okazuje miłość i to nauczyłam się w nim doceniać. Więcej prawdziwych historii:„Nie chciał mieć ze mną dzieci, ale potajemnie planował przyszłość z kochanką. Ja już nie miałam szans na ciążę…”„Poniżał mnie i bił. Gdy okazało się, że jestem w ciąży, kazał mi ją usunąć. A ja liczyłam, że zostawi dla mnie żonꔄPrzez starania o dziecko prawie rozpadło się moje małżeństwo. Nic nie było dla mnie ważniejsze, nawet miłość męża”

Tworzyliście udany związek, ale po pewnym czasie okazało się, że to nie jest to i zdecydowaliście się rozstać. Teraz żadne z Was nie wie, czy to dobra decyzja, a Ty wciąż zastanawiasz się jak odzyskać faceta? Mija czas, a Ty wciąż wracasz wspomnieniami do tego, co było i jak dobrze było Ci w jego objęciach. Zaczynasz rozważać, czy nie wrócić i nie odbudować tego, co tworzyliście. „Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki” kontra „zakazany owoc smakuje lepiej”. Czy powrót do byłego chłopaka ma sens? Dla kogo jest ten artykuł? Ten artykuł jest dla każdego, kto chce odzyskać partnera. Chociaż to głównie miłe Panie częściej starają się odzyskać partnera, ale i miłym Panom też się zdarza chęć odzyskania partnerki. Dlatego drogi czytelniku, nie ma znaczenia, kogo chcesz odzyskać. Może to być Twoja była dziewczyna, były chłopak, była żona, były mąż lub były narzeczony. Może to być związek heteroseksualny lub związek homoseksualny. Jeśli dane ci było przeżyć rozstanie i teraz myślisz o odzyskaniu byłego partnera, ten artykuł powinien okazać się pomocny. O czym jest ten artykuł? Ten artykuł jest podzielony na 3 części. Chciałem, aby tekst był praktycznie zorganizowany i łatwo można w nim znaleźć informacje. Nie każdy będzie chciał czytać całość. Większość pewnie od razu przejdzie do sekcji o tym, jak krok po kroku odzyskać partnera. Ważne jest, aby mieć plan. Rozstanie to bardzo trudny i emocjonalny proces, po którym zwykle na chwilę przechodzi ochota do życia. Jeśli jesteś właśnie w takim stanie – zraniony, wyczerpany emocjonalnie, a przede wszystkim zdezorientowany, to z pewnością popełnisz wiele błędów, które zmniejszą Twoje szanse na odzyskanie partnera. Plan wskazuje kierunek i daje oparcie. A jak cos nie idzie zgodnie z planem, to się diabeł cieszy. Ale dzisiaj nie o tym. Gorąco polecam przeczytanie całego artykułu, ponieważ nie tylko pomoże ci on zrozumieć, co powinieneś zrobić, ale także, dlaczego powinieneś dać sobie szanse na odzyskanie byłego partnera. Uzasadnione powody, dla których powinieneś odzyskać byłego partnera Jeśli zadajesz sobie pytania typu: „Powinnam wrócić do byłego?” albo „Czy powinienem wrócić mojej ex?, to krótka odpowiedź na te pytania brzmi: powinieneś wrócić do byłego partnera tylko wtedy, gdy myślisz, że ty i twój były możecie mieć zdrowy i satysfakcjonujący związek na lata. Musisz też zadać sobie właściwe pytania, dowiedzieć się, czy w ogóle możliwa jest opcja powrotu i stworzenia zdrowego związku. Szczerze mówiąc, powrót do byłego prawie nigdy nie jest dobrym pomysłem. Jest powód (lub prawdopodobnie kilka powodów), dla którego związek się zakończył i prawdopodobnie historia się powtórzy. Jest jednak kilka powodów, dla których warto dać byłemu partnerowi jeszcze jedną szansę, która ma sens. Rozstanie było spowodowane okolicznościami, które się teraz zmieniły Jeśli rozstanie nastąpiło z powodu okoliczności, na które nie masz wpływu, takich jak mieszkanie w różnych miastach lub konieczność skupienia się na ukończeniu studiów, dobrym pomysłem może być powrót do byłego, jeśli to coś się zmieniło. Czasami Twój były mógł być właściwą osobą w niewłaściwym czasie, a jeśli tak jest w Twojej sytuacji, jest to dobry powód, aby spróbować jeszcze raz. Stać was na szczerość unikanie tych samych błędów Konieczne jest, abyście oboje byli w stanie zrozumieć i przyznać się do rzeczy, które doprowadziły do ​​zakończenia związku w przeszłości. Zadośćuczynienie za te krzywdy i poświęcenie się unikaniu tych zachowań idących naprzód jest krokiem we właściwym kierunku. Dojrzeliście do bycia w partnerskim związku Jeśli jednym z głównych powodów, dla których zerwałeś, było to, że byłeś młody i chciałeś po…. poszaleć na boisku, powrót do byłego po jakimś czasie może być w porządku. Trudno jest stworzyć poważny związek, gdy jesteś młodym i brak ci doświadczenia. Jednak możliwe jest, że po przejściu przez ten etap i zrozumieniu siebie jesteś gotowy, aby spróbować czegoś bardziej odpowiedzialnego ze swoim byłym. Bycie bardziej dojrzałym może działać na twoją korzyść. Czujesz się pewny, niezależny i samowystarczalny, ale wciąż żywisz te uczucia Jeśli powód, dla którego wracasz do byłego, ma coś wspólnego z samotnością, lękiem przed śmiercią w samotności lub brakiem poczucia komfortu – to już wiesz, że nic z tego nie będzie. Jeśli jesteś szczęśliwy i dobrze prosperujesz sam, ale nadal uważasz, że masz uczucia, które chcesz odkryć dla swojego byłego, jest to znak, że powinieneś dać związkowi kolejną szansę. Sprawdź też: Co powinniśmy zrobić w stanie smutku i przygnębienia? Nie chcesz wrócisz do byłego, ponieważ się boisz i masz obawy albo sobie nie radzisz w życiu i nie lubisz być sam. Wracasz, ponieważ słusznie żywisz uczucia do swojego byłego i chcesz, aby był częścią Twojego życia, a nie naprawiał go i robił wszystko za Ciebie. Wskazówki, jak odzyskać byłego faceta albo dziewczynę Dowiedz się, czy nadal partnerowi na tobie zależy Zanim zaczniesz cokolwiek robić, aby odzyskać przeszłość, musisz dowiedzieć się, czy nadal twojemu ex na tobie zależy. Koniec związku to jedno. Ale uczucia drugiej osoby to drugie. Jeśli zachował je dla ciebie, będzie ci znacznie łatwiej. Miejsce, które zajmujesz w sercu tej osoby, będzie twoim największym sprzymierzeńcem w twoich wysiłkach, aby odzyskać swojego byłego. Nie odbieraj przestrzeni Jeśli już wiesz, że były partner wpuści cię do swojego życia, nic nie rób. Nie spiesz się i daj swojemu byłemu trochę swobody. Oboje i tak musicie poświęcić trochę czasu na zastanowienie się nad sobą i tym, co poszło nie tak w związku. Jeśli masz zamiar wkrótce zobaczyć swojego byłego, o nie zarażaj go swoimi zmartwieniami. Po drugie, dając swojemu byłemu przestrzeń, dajesz mu również czas na refleksję. Będzie ci ciężko i nie będzie na to wystarczająco dużo cierpliwości, ale przecież wiesz, po co to robisz. Staraj się nie dawać od siebie za dużo Staraj się nie ulegać naciskom ani nie spełniaj wszystkich oczekiwań. Jest to swojego rodzaju test byłego partnera oraz zachowanie jakiejś zdrowej relacji. Na tym etapie wykończeni emocjonalnie marzycie tylko o uprawianiu seksu i niekończącej się chwili razem, bo tak to działa. Ale zachowaj czujność. Świadomie lub nie, były może zacząć wymagać w ramach rekompensaty. Dlatego panuj nad emocjami. Staraj się nie żebrać o uwagę i uczucia. Nie reaguj na żądania albo wymuszanie zapewnień. W taki sposób rozstania mogą się zrobić pomysłem na związek. Po prostu zachowaj godność i miej świadomość własnej wartości. Nie okazuj zbyt wiele uczuć Pokaz swoją mocną stronę i przede wszystkim ustal wyraźne granice. W ten sposób pokażesz swojemu byłemu i jednocześnie przyszłemu, że to nie jest gra. Twój partner również odczuje bijąca od ciebie siłę i pewność siebie, to będzie go do ciebie ciągnęło jeszcze mocniej. A gdy znów zaczniecie spędzać ze sobą więcej czasu, dozuj uczucia. Nawet podczas rozmów przez telefon i w wiadomościach, aby nie wyglądać na zdesperowanego. Pozwól swojemu byłemu wykonać pierwszy krok. Niech on zacznie o tobie myśleć, być ciekawy co robisz i gdzie jesteś i pytać, jakie masz plany na wieczór. Wykorzystaj szczerą rozmowę do refleksji na temat zwiazku Kobiety i mężczyźni widzą świat inaczej. Kobiety potrzebują chwili czasu dla siebie i na przemyślenia. Rzadko kiedy to są przemyślenia, ale przyjmijmy, że tak właśnie jest. Natomiast mężczyźni mają w genach szukanie czegoś idealnego. Dlatego często są niezadowoleni z tego, co mają i ze swoich partnerek, mimo że nie mają ku temu jakichś racjonalnych powodów. To się nazywa instynkt bohatera z potrzeby bycia potrzebnym. Jak wyzwolić w mężczyźnie ten instynkt i nadać mu poczucie sensu i celu? Nie musisz udawać nikogo, kim nie jesteś, ani odgrywać „damy w opałach”. Nie musisz w żaden sposób oddawać swojej siły ani niezależności. W autentyczny sposób musisz po prostu pokazać swojemu mężczyźnie, czego potrzebujesz i pozwolić mu działać. Dlatego szczera i trudna rozmowa to narzędzie, które można wykorzystać do poznania oczekiwań drugiej osoby. Kompromis to podstawa każdego związku Zdolność do kompromisu jest jednym z tych niezbędnych elementów leżących u podstaw każdego zdrowego związku. Niezależnie od tego, czy mówimy o podejmowaniu wspólnych decyzji, dążeniu do wspólnego celu, czy o rozwiązywaniu konfliktów, kompromis jest tym, co daje poczucie prawdziwej równowagi i równości w partnerstwie. Bez niego sytuacja jest wypaczona. Relacja może zacząć odzwierciedlać priorytety, wartości i pragnienia jednej osoby bardziej niż drugiej, podczas gdy cicha uraza może zacząć bąbelkować pod powierzchnią. Kompromis pomaga nam trzymać się z daleka od walki o władzę i utrzymywać zdrową równowagę. Naturalnie wrażliwi ludzie są zaprogramowani na empatię, współczucie i pomoc, czyli wszystkie kluczowe elementy kompromisu. Ale jak wszyscy wiemy, poruszanie się po wodach kompromisu przy jednoczesnym zachowaniu równowagi i unikaniu urazy nie zawsze jest tak proste, jak się wydaje. Jeśli chodzi o kompromis w związkach, granice mogą stać się niewyraźne w przypadku ludzi skłonnych do pomocy i mających na celu zadowalanie innych. Powrót do byłego po zdradzie Zdrada jest jedną z najczęstszych przyczyn rozpadu związku. Niezależnie od tego, czy chodzi o zdradę fizyczną, czy emocjonalną, jest to na pewno sytuacja kryzysowa i nie jedna kobieta chciałaby jej uniknąć. Po takiej sytuacji na pewno jest najmniej cierpliwości i zaangażowania do odbudowywania byłego związku. Niestety powrót ex partnera uzależniony jest od osobowości kobiety. Każda kobieta jest inna i potrzebuje czasu na przemyślenia i decyzje. Jedno jest pewne – warto omówić dokładnie obecną sytuację z partnerem. On może być pewny, że „nic się nie stało”, a Ty „że nigdy mu tego nie wybaczysz”. W rzeczywistości, po upływie czasu może być inaczej. Mimo wszystko, rozmowa jest kluczowa, ponieważ niedomówienia mogą być źródłem wielu konfliktów i rozczarowań dla obu stron. Często zdarza się też, że były oznaczy nas tak zwanym ,,Friendzone” i trzeba jak najszybciej zareagować i zastanowić się jak wyjść z friendzone, by nie stać się jedynie jego przyjaciółką. Powrót po niespełnionych oczekiwaniach Rozstaliście się, bo widziałeś wasz związek inaczej niż on. Jeśli nie rozmawialiście o tym, co Was boli i co rozczarowuje, to nie ma szans, że coś się zmieni. Nawet po długiej przerwie, którą sobie zafundujecie. Tak to nie działa. Czułeś, że dopadła was rutyna? A może masz żal, że rozmawialiście o głupotach, a nie o waszych uczuciach i tym, co boli i co być może wymaga naprawy? Szczera rozmowa o oczekiwaniach to klucz do szczęścia.

jak znaleźć chłopaka którego widziałam raz w życiu